"Tego czegoś" potrzebuję!

Najcieplej i najlepiej jak tylko mogę dziękuję Wam!
Za to, że się przenieśliście ze mną. Że wyruszyliście w kolejna podróż.
Tak po prostu.
Dziękuję.
Dziękuję też za te wszystkie komentarze, pełne życzeń i rad. Ważnych i cennych.
Czytałam je po kilka razy żeby je zapamiętać, wpoić do głowy mojej, przyczepić tam do ścianek, żeby przypadkiem nie uleciały.

Chciałabym mieć taką odwagę, dojrzałość i madrość w sobie jaką mają niektórzy.
Ci niektórzy, którzy to przejść obojętnie potrafią obok złośliwości w swoją stronę.
Ci, którzy je słyszą doskonale ale też doskonale ich nie słuchają.
Którzy nie wnikają, nie przyjmują, odmawiają mądrą asertywnoścą.
Chciałabym.
I wiem, że nie tylko chciałabym, ale też powinnam i muszę.
Tylko wciąż nie wiem jak, sposobu więc szukam.
I myślę i wierzę, że chyba ją tylko po swojej własnej drodze znaleźć można.
I może każdy znajduje ją czy odkrywa w innym czasie czy miejscu.
Bo każdy przecież ma inna tą drogę.
Taką z zakretami, wyboistą, ze skrzyżowaniami, z dziurami...
I właśnie pokonanie tych powyżej sprawia, że nagle jest. Nagle.
Ta odwaga, mądrość. Nie wiem jak to nazwać. "To coś".
I wtedy wartość swoja się zna i samoocena jest na normlanym, własciwym poziomie.
Jest jak być należy.
Wtedy się już nie jest gąbką co wsiąka.
Taką książką zażaleń ani też dziennikiem uwag niekoniecznie konstruktywnych. Już nie jest się.
Jest się prawdziwie sobą. Zawsze.
Chciałabym, powinnam i muszę.
Żyłoby się ot tak po prostu.
Nie martwiąc się co inni powiedzą a jeszcze gorzej - pomyślą!
Nie marwtiąc sie co inni powiedzą...
Nie martwiąc sie.

Ponieważ muzyka łagodzi obyczaje. Ponieważ akurat ta wpisuje się w temat.
I ponieważ słucham jej dziś dziesiąty już raz.

 Do usłyszenia i cudownych chwil życzę!