Pozytywnie zakrzywiona czasoprzestrzeń... (część I)

Od momentu wstania z łóżka prawą nogą biegnę choć staram się tego nie robić. Tzn. nie biec. przynajmniej nie tak szybko.
Mimo wszytsko...
Przygotowani, do startu....start!
Toaleta, łazienka, jeszcze tylko na chwilę ciepła kołdra, no dosłownie na sekundkę małą...
łazienka bo się rozczochrałam znowu. Ubranie. W co ja mam się ubrać?
Jak zwykle nie mam, jak zwykle nie w to co chciałam, bo jakoś akurat dziś nie leży. No jakby na inną osobę kupione było.
No dobrze tylko jeszcze buty...jej te nie pasują. Może te? Nie. Te też nie. Jejkuuuu nie mam w czym iść, no nie mam butów dobrych.
A właśnie i jogurt jakiś albo zupa od babci co by mi kiszki marsza nie grały. I tak będą grały. Po weekendzie mam żołądek bez dna, na metr szeroki albo nawet na dwa. Pochłaniam wszytsko jak leci.

Dobrze zamykam drzwi i wołam windę. Klucze masz? - Pyta P. Nie mam przecież nigdy nie mam - odpowiadam. Jak zwykle będzie musiał na mnie czekać po pracy. Zjeżdżamy windą w dół. A zawsze sobie obiecuję, że będę schodzić i przy okazji zrzucę pół grama. Ale nie. Nogi mi jeszcze ewidentnie śpią. Pada. Deszcz. Śnieg. Deszcz ze śniegiem. Znowu trzeba odsnieżać. Uroki zimy. Śnieg super - ale przed świętami. Po Nowym Roku jakby szary padał.

Jedziemy....korki, każdy się wpycha - ja lubię być pasażerem, słuchac muzyki i zza szyby obserwować. Wlecze się ten świat rano mimo, że pędzą wszyscy. Rzeka płynie leniwie, psy jakby na smyczy z zamkniętymi oczami szły. Dzieci wesoło podskakują bo idą do szkoły - pewnie W-F pierwszy mają. No bo czemu podskakują? Albo plastykę. W sumie w pracy też godzina W-F by się przydała - wliczają się do czasu pracy. Muszę to zgłosić, może dostanę punkt za aktywność i innowację? Lepiej nie.

Wysiadam tylko ja i drepczę zbierając ulotek dziesięć - czytam oferty codziennie te same idąc do pracy. Dostaje po drodze też kilka gadżetów do zup i sosów. Mijam kawiarnie i zastanawiam się  dlaczego ludzie nie pija kawy w kawiarniach rano? Chcę na Bałkany. Tu, teraz, natychmiast! Idę dalej prawie zgrabnie po niewygodnej kostce, zaglądam ludziom w okno patrząc jak zawsze o tej samej porze piją kawę, wodę, tamte dwie w banku plotkują, kilka osób czeka na busa, który zawiezie ich na budowę. Tak myślę - są ubrani ewidentnie roboczo. Ładnie - na zielono. Idę. Wielki neonowy zegar pokazuje, że się spóźniłam. Złośliwiec jeden. Też mu kiedyś pokażę!

Jestem, otwieram jedne drzwi i wciskam guzik wołający windę. A miałam przecież chodzić na pieszo! Ale nogi chyba dalej jeszcze nie dostosowane do wspinania się jakiegokolwiek. Jadę windą. Jest w niej lustro. Niemiłosierne! Rano za nim nie przepadam. Szybko szukam szczotki do włosów - nie ma - zniknęła w czeluściach torebki. Trudno będę wyglądać jak..zawsze:) Bo już moje piętro. Szukam przy okazji jeszcze karty do wejścia - o jest! Przez przypadek wypadła wraz z czapką i dzięsiecioma ulotkami zaplątana w rzeczy, których w życiu bym się nie spodziewała w mojej torebce - nie wiem skąd one się tam biorą. Wchodzę do pracy. uff..

Mimo, że praca więc powinnam biec szybciej to jakby ciepły buch powietrza codziennie.
Pachnący kawą przy samej kuchni.
Idę dalej. Mijam kolejne pokoje - zapach owoców i muesli, gdzieś dalej pomidor i ogórek i czuję po prostu czuję, że z solą. Bez soli by tak nie pachniały.
Jestem u siebie. Jeszcze nie wiem czy w obydwu znaczeniach. Na pewno w tym pierwszym tak. W tym prostym.
...włączam komputer, zdejmuję płaszcz, pocieram ręce z zimna...
zaczyna się dzień pracy....