Nieznośna lekkość bytu

Nie było mnie tu mam wrażenie od wieków.
Miałam czas ale jakoś czas nie miał mnie.

Bo najpierw było po świętach, trochę później służbowy wyjazd, potem radość powrotu bo kocham je nad życie. I na końcu ta lekkość. Taka jakaś lewitacja nad ziemią.
W wiosennej sukience, rozpuszczonych włosach i na bosaka. Latam.
w tle muzyka.

Świeci słońce, przyjemny wiatr wieje. Jest wiosna od tak dawna wyczekiwana.
A ja sobie żyję. Z dnia na dzień. Mam czas. Czas chyba już ma mnie.

Niewyspana jestem rano do granic możliwości.
Później kawa - smakuje wybitnie.
Woda z cytryną jeszcze nigdy nie była taka pyszna. Kolorowo jest po prawej i po lewej stronie.
Jest radośnie i swobodnie. Jakoś mniej muszę. A jak coś muszę to nie tak, że za wszelką cenę, lecz bardziej tak, że dobrze by było.

Nie liczę już. Nie ważne czy jest piętnaście po czy za piętnaście.
Czy kosztuje coś szcześćdziesiąt czy sto jeśli ma sprawić, że ktoś się uśmiechnie i w oczach pojawi się szczęście.

Mniej się denerwuję. Obgryzam paznokcie już tylko z prawej ręki, lewa paznokcie ma długie. Wszystkie pięć.

Jakby jakieś oczyszczenie pomieszane z dystnasem z domieszką dobrego humoru. Nie wiem co to jest. Ale chcę żeby to trwało.

Chwilo trwaj - jesteś piękna.

Witam wszystkich po przerwie :)
I ściskam wiosennie!